Dropsoep moest het worden. Het schizofrene soepje van Pierre Wind dat ik al eens eerder maakte (maar me toen enigszins ver- twijfeld achterliet), zag ik in een grootse hoofdrol als voorgerecht. Want iedereen zou één gang maken voor het Kerstdiner (ik: voor- gerecht, broertje+vriendin: hoofdgerecht, lief: nagerecht, ouders: ontbijt volgende dag) en ik voelde al direct de hete adem van de concurrentiestrijd met mijn broertje in mijn nek. Ik wist tóen natuurlijk nog niet wat ik nu weet; namelijk dat ik vooral mijn allerliefste uit had moeten schakelen, want die wist de show te stelen met een mascarpone-chocolade-creatie. Uit Londen had ik nog zakjes inktvisinkt liggen (Carluccio's) zodat het ook écht dropzwarte soep ging worden, ookal moest ik voor het ultieme resultaat op de dag zelf nog wel op jacht naar zoethoutstokjes en zakjes zóute salmiakpoeder (geen Kerst zonder inkoopstress). Ik had, voor het totaaleffect, alle ingrediënten voor het voorgerecht breed uitgestald in de keuken, zodat mijn arme ouders zich in pure verwarring de haren uit het hoofd trokken met de grote vraag: "Gaan we dit eigenlijk wel lusten?" Want omdat alleen dropsoep een beetje tricky is, serveerde ik er een soesje met vispaté bij en een halve gebakken Little Gem (sla) met tomatensalsa . Tentoongespreid lagen dus: bloem, boter, eieren, sla, tomaten, bruscettapoeder, salmiakpoeder, verse basilicum, prei, wortel, inktvisinkt, bouillon en Drambuie. Je vraagt je af of met zulke sublieme ingrediënten niet nog meer culinaire verrassingen mogelijk waren geweest, als ware het een soort voedselscrabble. Het was nogal een opgave om mezelf -in de keuken van een ander -de vervaardiging van een zgn. 'grand voorgerecht' op te leggen. En hoewel het moment van presentatie natuurlijk níet de grandeur had die ik vind dat mijn creatie had verdiend, bleek toch met name de bereiding het leukste deel. Het verleggen van grenzen op culinair gebied is altijd weer zinnenprikkelend. En in dat kader... in het soesje ( recept kookdeeg à la Gordon Ramsay ) een hele snelle, hele simpele maar volsmakende vis'paté': Een heel geslaagd voorgerecht: vegetarisch en met een overdaad aan groenten. Ik serveerde de dropsoep in een eierdopje (70's style), zodat iedereen uiteindelijk braaf zijn portie opat. De rest ging in een ijsblokjeszakje de vriezer in.

Pierre Wind is een begenadigd kok met een spraakmakend programma op NL3 (ooit?!). Zowel zijn verschijning in beeld als zijn recepten in boekvorm ("Wind aan de kook") zijn een lust voor het oog én een bron van inspiratie. Een inventieve kok, van wiens hand volgend recept voor dropsoep: Als rechtschapen Nederlander hou ik natuurlijk met hart en ziel (en smaakpapillen) van drop, dus zou ik dan ook van dropsoep houden!? De soep is eenvoudig genoeg gemaakt en de ingrediënten zijn ook niet zo moeilijk. Groenten en salmiak zullen vast goed combineren (als Pierre het zegt...), maar met een dampende kom verse dropsoep op mijn schoot moet ik alvorens de eerste hap te durfen nemen, toch eerst een drempel over. Hele bizarre ervaring, dit schizofrene soepje. Eerst gewoon heet en soeperig, dan een lichte mengeling van groentensmaak met een zoutige lauriertoets. Bij het doorslikken komt een volle salmiak vrij en de nasmaak is in de verte dropperig (op een niet-dropperige manier; het is 'drop' als je weet dat het drop is). Lekker, eigenlijk wel. Geslaagd als soep, maar de half-gevulde kom is mij eigenlijk al te veel. Deze soep is HEFTIG en ik denk dat het als voorgerecht 'too much' is. Beste bestemming die ik kan verzinnen is als amuse, in een setting waarin je wil imponeren zonder te shockeren, dus misschien een eierdopje dropsoep als voorproefje. Zal ongetwijfeld iedereen wakker schudden en de verwachtingen voor de rest van het diner hoog spannen.

Ik kijk nog maar weinig tv (zeker sinds mijn hele huis is veranderd in één grote (ver)bouwput), maar inventieve programma's als de Keuringsdienst van Waarde kunnen mij desondanks verleiden. Én alle afleveringen staan nu ook online, dus dat is lekker makkelijk wanneer je televisie letterlijk onder zeil is. In de uitzending van 16 mei jl. werd het patatje met besproken, en om preciezer te zijn: hét verschil tussen mayonaise en fritessaus. De bevlogen Pierre Wind onthulde daarin zijn recept voor mayonaise . En laat dat nou ook al tijden op mijn te-doen-lijst staan: zelf mayonaise maken. Zoals dat dan gaat, dient de gelegenheid zich korte tijd later al aan, wanneer iemand die dól op mayonaise zegt te zijn, komt eten. En aangezien hij voor de vorige sameneterij buiten zijn grenzen is gegaan door zelf pannenkoeken te bakken (☺), zal ik dit keer de grenzen van mijn huidig kunnen verleggen en is aldus besloten dat ik voor hem mayonaise ga maken. Recept voor mayonaise à la Pierre Wind Voor de succesvolle bereiding van mayonaise is het noodzakelijk dat alle ingrediënten op kamertemperatuur zijn. Weeg in een kom 20g vérse! (gepasteuriseerde) eierdooier, 1el (8g) azijn en 1el (7g) mosterd af. Roer het eimengsel met een garde los. Voeg peper en (best veel) zout toe. Dan langzaam druppelend ¼ l zonnebloem- olie toevoegen, onderwijl al roerend met de garde (of elektrische mixer op lage stand). Als de mayonaise te dik is, kan deze worden afgeslapt met water, azijn of citroensap. Bewaar de mayonaise op kamertemperatuur in een afgesloten pot; dit kan niet langer dan 7 dagen. Wanneer de mayonaise met een verse eierdooier is bereid, is de mayonaise nog korter houdbaar. Bij zulke mayonaise hóórt natuurlijk ( ras )friet. Dus dat halen we. De geëmulgeerde saus is, uiteraard, vettig, maar ook dik en romig van smaak. Er is behoorlijk wat zout nodig om de mayo echt goed op smaak te brengen, en voor mij is het geheel net iets te zuur. Ik heb grove mosterd gebruikt, wat attractieve mosterdzaadjes in de mayonaise oplevert en weinig effect op de smaak lijkt te hebben. Maar wat is het toch leuk om zelf iets te maken waarvan je tot dan toe alleen de gekochte (supermarkt)versie kent. Ik ben er bijzon- der mee in mijn nopjes!

Vorige week vrijdag zijn we op een wel heel bijzondere plek uit eten geweest. Rijdend restaurant de Hoftramm was het decor voor ons avondeten. Dit houdt in dat je eet in een tot restaurant omgebouwde tram en gedurende 2,5 uur etend door Den Haag heen rijdt. Dit zorgt voor verbaasde blikken van buiten (ik heb meermaals geproost naar mensen buiten) en dat je een leuk kijkje in de hofstad krijgt. Je komt namelijk langs een hoop bezienswaardigheden als het Binnenhof, Vredespaleis, Gevangenpoort, Stadsschouwburg, Madurodam en het Kurhaus. Het is bijna jammer dat er geen audiotour verzorgt wordt :P. Het idee van de Hoftramm is dat je van te voren een kaartje koopt op de website. Hier betaal je vooraf voor een viergangen menu inclusief wijn en tafelwater. Je kan in plaats van wijn ook kiezen voor een bobarrangement of bijpassende bieren. Eveneens geef je bij de reservering al door of er sprake is van diëten of allergieën. Zo stond dus keurig op de lijst dat ik vegetariër ben. Het menu staat vast omdat er in de tram nu eenmaal niet de ruimte is om veel verschillende gerechten te bereiden en te bewaren. De mise-en-place gebeurt dan ook in de remise. Het menu is samengesteld door Pierre Wind. Een geruststellend idee omdat dit een chef is die smaak en eerlijk en goed eten hoog in het vaandel heeft staan. Hij is er niet altijd, maar heeft wel de supervisie over de menu's die om de zoveel tijd wisselen. Wij begonnen naast ons glaasje bubbels met de hapjesabri die bestond uit verschillende bereidingen van koolrabi. Wat een heerlijke hapjes zeg. Echt een goed begin. Niet alleen omdat het er zo feestelijk uitzag. De eerste gang bestond uit Limburgs kloosterham, met gegrilde watermeloen, meloengazpacho en salade van artisjok en prinsessenboontjes. Voor mij was de ham vervangen voor ei met tuinkruiden. Lekker, maar ik vond wel dat er een boel ei op mijn bord lag. De helft ei vervangen door bijvoorbeeld mozzarella of feta had helemaal geen overbodige luxe geweest. Verder was het een frisse start. Hierna werd een gemarineerde visfilet met venkel, sinaasappel en bosui overgoten met dashi geserveerd. Ik kreeg hetzelfde garnituur maar dan met stoofpeer en groentebouillon. We kunnen er kort over zijn. Zowel de reguliere als vegaoptie was de topper van de avond. Bijgestaan door den mooie chardonay was dit het hoogtepunt van de avond. Het hoofdgerecht bestond uit rund op drie verschillende manieren of tofu bijgestaan door broccoli, wortel en biet. Ook erg lekker. Ik bind het zelf behoorlijk lastig om tofu lekker te bereiden, maar deze chef wist van wanten. Zijdezacht, zoet en pittig. Het nagerecht bestond uit yoghurtbavarois met aardbeien, pindakaaslolly en aardbei met chocola. Lekker. Misschien niet heel bijzonder, maar hoe erg is dat. De situatie maakt alles toch een stukje bijzonderder. Hierna volgt nog de afsluitende 'koffie' in net een ander jasje. Dan is het tijd om uit te stappen nadat we genoten hebben van een heel bijzondere, lekkere en leuke ervaring.

Het €1 ontbijt bij Ikea blijft een heuse attractie. Je kijkt je ogen uit. Het restaurant van de Zweedse gigant vult zich met vaste (ontbijt)gasten en ander pluimage, dat daarmee al ruim voor 10.30u in de winkel is. Wat natuurlijk überhaupt de bedoeling is van de goedkope ochtendmaaltijd. Even lijkt Ikea wel een buurtsoos. En niet alleen Ikea, maar ook Hema biedt een ontbijtje voor de vroege vogels. Die daarvoor eveneens slechts één euro hoeven neer te tellen. Bij de Hema krijg je voor je harde pegel een flink stuk (wit) stokbrood met een (lauwe) omelet van scharrelei; een croissant; een kuipje jam en een kopje thee (of koffie). Bij de Ikea was de omelet een gekookt ei en het stokbrood een kaiserbroodje; maar kreeg je er ook nog een kuipje halvarine en een plakje kaas bij. Voordeel van de Hema is dat er niet zo afgeladen belachelijk druk is. Én het uitzicht is veel mooier (zo midden in de stad Utrecht). Overigens deed Kassa februari 2013 met de hulp van Pierre Wind een ontbijttest . Want goedkoop ontbijten kan tegenwoordig niet alleen bij Ikea en Hema, maar ook bij Bakker Bart (€2,50), LaPlace (die als beste wordt getest: €2,95 voor 5 items; €3,95 voor 7) en Intratuin (€2,95). Deze test beschrijft volgens mij prima het ontbijtverschil tussen Ikea, Hema en LaPlace. Bij Ikea kan ontbijten elke dag behalve zondag, van 9.00-10.30u; de navullingen koffie/thee zijn gratis. Bij Hema kun je tot 10.00u terecht maar alleen in filialen met een restaurant. En LaPlace adverteert minder duidelijk met het ontbijt, maar komt wel steeds weg met de beste testresultaten. Het kopje thee bij de Hema is best groot; groter dan bij Ikea in ieder geval waar er net drie slokken in zitten. Bovendien kun je hier je ontbijt upgraden met (ook goedkope) addities zoals (2) plakjes uitgebakken bacon (samen voor €0,25), een glaasje jus (€0,50), (2) kleine pancakes (samen voor €0,50) of verse fruitsalade (hoewel ze die bij de Ikea ook hebben). Een goede start van je ochtend als je toch in de stad moet zijn. En trouwens, de Hema zuurkoolmaaltijd voor weinig geld (met wel een halve rookworst) heeft eveneens een goede reputatie... Voor als je in de stad bent geweest, bijvoorbeeld ;)

Pesto is een saus die wordt gemaakt van basilicum (groen) of zongedroogde tomaten (rood); als smaakmaker. Pesto wordt vaak verward met of ondergebracht bij de tapenades, maar die bevatten olijven. Pesto is ook fijner van structuur dan tapenades. De saus heeft allerlei heerlijke toepassingen: op toast, bij pasta, of als smaakmaker in salades, op pizza of broodjes. Het lekkerste is de zelfgemaakte pesto! Kijk voor recepten helemaal onderaan dit blog. Er is nogal wat te doen over pesto. Ik zal een aantal reacties over pesto met jullie delen, zodat je zelf je oordeel kunt vellen. Daar gaan we: Mijn oordeel: Zelfgemaakte Pesto (zowel rood als groen) is een heerlijke smaakmaker waar je je brood mee kunt besmeren, bv op een stukje geroosterd brood bij een heerlijke heldere groentesoep. Of als saus over volkoren pasta. Of over met mozzarella gebakken tomaten. Of op een toastje. Of als basis op een zelfgemaakte pizza met veel groenten. Bestrijk visfilet voor het grillen met pesto . Geef een eenvoudig te maken groenten- of tomatensoep meer smaak met een theelepeltje pesto. Roer een lepeltje pesto door wat soja- yoghurt en roer deze dressing door een salade (van bv aardappelen, boontjes, erwtjes, komkommer en/of tomaat). Gebruik pesto als dip voor rauwkost. Lekker en gezond! Veel vet? Absoluut! Maar het is wel goed vet, want we voegen onverzadigd vet van olijfolie van de eerste koude persing toe ( o nverzadigd is o ke). En we vervangen de kaas door edelgistvlokken! We voegen allerlei heerlijke natuurlijk ingrediënten toe die de smaak telkens verrassend anders maakt. Kijk voor een aantal recepten helemaal onderaan dit blog. Redactie Margriet.nl: Ben jij ook dol op deze Italiaanse delicatesse? Pesto lijkt zeer onschuldig, maar hoe tomaat rood of kruidig groen deze saus er ook uitziet, het levert behoorlijk wat calorieën. Moet je de pesto tijdens het afvallen laten staan? Wat is pesto? Pesto is een mengsel van verse basilicum, pijnboompitten, parmezaanse kaas, rauwe gesnipperde knoflook en olie. Deze smaakmaker kun je gebruiken als marinade voor vlees of vis, bij groenten, pasta, tussen je tosti of op een toastje! Wist je dat: de naam pesto komt van ‘pestare’, wat stampen betekent, omdat alle ingrediënten met een vijzel fijn worden gemaakt? Is pesto gezond? Een eetlepel (10g) pesto bevat 45 calorieën. Dat klinkt weinig, maar je giet al snel een half potje bij de macaroni. Dat maakt jouw bord pasta 100 calorieën rijker! Dit Italiaanse kruidensausje is niet erg vriendelijk voor je figuur. Toch levert het wel een hoop gezonde vetten . Maar liefst 92% van de calorieën komt uit vet. De onverzadigde vetten uit olijfolie helpen je cholesterolgehalte gezond te houden en beschermen je tegen hart-en vaatziekten. Vitamine E is super belangrijk voor je weerstand en gaat huidveroudering tegen! Mag pesto tijdens het lijnen? Pesto is absoluut geen slankmaker. Toch is een volkoren sandwich met pesto en tomaat op z’n tijd super gezond en erg lekker! Tijdens het afvallen hoef je pesto dus niet uit je dieet te verbannen, zolang je er maar niet te veel van gebruikt. kassa.vara.nl: BERTOLLI PESTO ALLA GENOVA van UNILEVER (09 januari) Deze pesto is helemaal niet volgens traditioneel Italiaans recept bereid, want het bevat hoofdzakelijk cashewnoten en slechts een paar druppels olijfolie. En verder zitten er nog aardappelen, melkeiwit, zuurteregelaar en geur- en smaakstoffen in. Een traditioneel Bertolli-recept van Unilever dus. De jury onder voorziterschap van Pierre Wind vindt dit ook een misleidend product, het heeft namelijk weinig van doen met echte Italiaanse pesto, maar omdat dit niet heel erg ongezond is en niet al te vaak of veel gegeten wordt, is het niet genomineerd. Recepten: Rode Pesto 1 flinke bos verse basilicum ca. 200 gram zongedroogde tomaten op olie (olie afgieten!)* 3 teentjes knoflook 3 flinke volle eetlepels langwerpige pijnboompitjes (de dikke variant met de donkere punt zorgt voor een bittere nasmaak). ca. 3 el edelgistvlokken (natuurvoedingwinkel) scheutje witte wijnazijn (zie webwinkel) net zoveel olijfolie tot de pesto onder staat Meng alle ingrediënten, behalve de olijfolie door elkaar, bijvoorbeeld in de blender, en giet er steeds kleine beetjes olijfolie bij totdat de pesto de gewenste dikte heeft. Schep in een potje die goed af is te sluiten en giet er nog wat olijfolie over zodat alles onder staat. Zo is de pesto minstens een maand goed houdbaar. Deze pesto is goed in te vriezen (bijvoorbeeld in de ijsblokjesvorm). * Deze tomaten kun je ook heel gemakkelijk zelf maken: 1 doosje cherrytomaten of een tros pomodorotomaten (lekker vol van smaak) in 1 laag in een ovenschaal, 1-2 el Italiaanse kruiden erover en 1-2 el olijfolie. Lekker 30 minuten in de oven onder af en toe roeren. Heeeeeerlijk! Ook lekker als bijgerecht! En je weet natuurlijk wat je eet... Groene pesto 1 flinke bos basilicum 2 teentjes knoflook 2 flinke volle el langwerpige pijnboompitjes (de dikke variant met de donkere punt zorgt voor een bittere nasmaak). net zoveel olijfolie tot de pesto onder staat ca. 2 el edelgistvlokken (dit is een kaasvervanger verkrijgbaar in de natuurvoedingwinkel. Onderaan dit blogbericht lees je meer over edelgistvlokken.) Meng alle ingrediënten, behalve de olijfolie door elkaar, bijvoorbeeld in de blender, en giet er steeds kleine beetjes olijfolie bij totdat de pesto de gewenste dikte heeft. Schep in een potje die goed af te sluiten is en giet er nog wat olijfolie over zodat alles onder staat. Zo is de pesto in de koelkast minstens een maand goed houdbaar. Deze pesto is trouwens ook goed in te vriezen (bijvoorbeeld in de ijsblokjesvorm). Dit zijn de twee basisrecepten. Voeg eventueel tijdens het blenden aan deze heerlijke smeersels toe: 50 gram gepelde walnoten, 70 g witte amandelen, 2 eetlepels gedroogde rozemarijnpoeder, 50 gram hazelnoten, 1 sjalotje in dunne ringetjes (even bakken en meeblenden), 1 ontpitte dadel, 1 gedroogde abrikoos, een handje rozijntjes, 1/2 geprakte avocado (de rest bewaren met de pit in een luchtdichte doos; dan verkleurd de avocado niet), 1 tl gedroogde komijn, 1 tl gedroogde dille, 1/2 tl cayennepeper, 1/4 rode paprika in hele kleine stukjes (even bakken en meeblenden), enz. enz. enz. De mogelijkheden zijn eindeloos!