Kennen jullie die mop van die snoeihete dag die afgelopen woensdag voorspeld was? Die kwam niet .... Ha! Man en ik hadden ons tot de tanden toe bewapend om de hittestrijd aan te kunnen, die dag. Want ons otootje moest naar Vlissingen gebracht worden voor zijn jaarlijkse keuring, inclusief andere mankementen die garagemannetjes er altijd bij weten te verzinnen. Wij zouden ons in die tussentijd zien te vermaken met enige vorm van sightseeing. Kan heel leuk zijn, dat laatste, behalve bij temperaturen van 35 graden, geen zuchtje wind en geen schaduw om in te vertoeven. Enfin, die bewuste dag geeft het meetstation Goes 16 graden aan. Mijn ijkpunt, de tv-toren, oogt grijs en mistig. Dat is over het algemeen een slecht voorteken. Die dag vind ik het niet erg. In gedachten stuur ik alle weermannetjes opnieuw naar school, vervloek (oei, een doodzonde) alle op sensatie beluste mediajongetjes en - meisjes die tegenwoordig niets liever doen dan van elke sch.... een opgeklopte donderslag te maken. Met opgelucht gemoed gaan we daarna op pad. Bij de garage dragen we onze trouwe vierwieler over aan een team zorgzame stofjassen. Dat hij daar in goede handen is, weten we uit vorige ervaringen. Da-ag tot over een paar uurtjes, lief otootje! Waar het anders aan de Vlissingse stranden altijd gezellig druk is in de zomermaanden, ligt de zandvlakte er nu behoorlijk desolaat en triest bij. Zo dus: Gelukkig komt deze wit gevederde jongeman me gezelschap houden. We staan oog in oog. Ondanks mijn fobie voor alles wat vleugels heeft, weet hij van geen wijken, zodat ik alle tijd om mijn camera op hem te richten. Verderop trotseren een stel stoere vissers de krachtige wind. Zonder al die joelende badgasten is er eindelijk plaats voor hen. Het is ze gegund. Nou ja, voor één dag dan ... En hier is Michieltje, onze maritieme held. Admiraal Michiel Adrianszoon de Ruijter, geboren in Vlissingen, begraven in Amsterdam. Tussen 1636 en 1676 was hij de schrik der zee. Met Zeeuwse vastberadenheid wist hij vele zeeslagen te winnen. Wie kent hem niet? Bij dit bronzen beeld van Herman Bisschop (man met sigaret) moet ik altijd even stil blijven staan. Het fascineert vanwege de enigszins mysterieuze pose. Oordeel zelf: Hierna wordt het de hoogste tijd voor een kleine versnapering. Man en ik zetten koers naar de Gecroonde Liefde. Ik schreef er hier al eerder over . Lunchtime: een heerlijke salade met geitenkaas aan de andere kant van de tafel, voor mij een sandwich BLT. Op dat moment keuvelen we nog volledig ontspannen en monter over die snikhete dag die ons hittestress zou bezorgen, maar nooit kwam. Sterker nog: bij het verlaten van De Gecroonde Liefde miezert het zelfs. Ons humeur wordt er al even wisselvallig van. Dat wordt er niet beter op als wij het oto-hulpverleningsteam horen zeggen dat zij nóg een kleine ingreep nodig achten. Op een later tijdstip wel te verstaan. Mankracht en materiaal ontbreekt op dat moment. Het spijt ze, volgens de opper-stofjas. Lijdzaam horen we het verhaal aan, wetend dat onze technische kennis op autogebied niet verder reikte dan het vullen van de dieseltank. Maar goed, wat 'beure mot, mot 'beure, luidt een oud Zeeuwsch spreekwoord. Als die dag is aangebroken zal ik naar alle waarschijnlijkheid alsnog gestraft worden voor mijn doodzonde (zie boven). Althans, zo beweren godsvruchtige lieden alhier. Dan zal de zon een verschroeiende hitte verspreiden, terwijl heel Vlissingen overspoeld dreigt te worden door recreanten die niet alleen het volledige strand bezet houden, maar tevens alle zitplaatsen onder parasols op de terrassen. God straft altijd, zo zal dan blijken. Ik denk dat ik er goed aan doe mijn rozenkransje weer eens tevoorschijn te halen ....

Aangezien ik dol ben op alles wat in het water leeft en er nergens in Nederland zoveel aanvoer is van al die zilte zaligheden dan in Zeeland, heb ik er 35 jaar geleden voor gekozen om naar deze prachtige provincie te verhuizen. Nee, dat is een grapje. Het was een stukje huisvesting, een beetje meer inkomen en een heleboel liefde dat me hier toe bracht. Amore’s gelukzalige vonkenregen is in de loop der jaren een beetje verbleekt misschien, maar mijn warme genegenheid voor allerhande heerlijkheden die de zee ons geeft, heeft nog niets aan kracht ingeboet. Zeebaars. Tarbot. Mosselen. St. Jacobsschelpen. Garnalen. Je mag me er voor wakker maken. Opgewekt zal ik vork en mes ter hand nemen, want een vers visje smaakt me altijd. Oók in het holst van de nacht. Vandaag was het weer de hoogste tijd om in te slaan. En als ik dat doe, dan is er voor mij maar één adres in heel Zeeland: vishandel van As Zeeland in Yerseke. Met het azuurblauw van zuiver Oosterscheldewater in de achtertuin van deze onderneming, spreekt het haast vanzelf dat er dagelijks aanvoer is van kraakverse vis. De kwaliteit van vis wordt voor het overgrote deel bepaald door zijn mate versheid. Daar heb ik bij Van As nog nooit iets te klagen over gehad. Ik moet even zoeken naar de nieuwe ingang aan de Korringaweg 33, want Arie en Maddy Schot hebben hun zaak recentelijk volledig gerestyled. Vitrines, toonbanken, bakapparatuur, wanden, alles is spiksplinternieuw en blinkt me tegemoet. Blikvanger is de grote, ronde koelvitrine met daarin uitgestald alle mogelijke soorten verse vis: roodbaars, zalm, dorade, rogvleugel, sliptong en nog veel meer. Ook de uitstekende kwaliteit schaal- en schelpdieren zijn, zoals vanouds, volop aanwezig. Mandjes platte oesters (0000) gaan hier vlot over de toonbank. Maddy toont me enthousiast het vernieuwde homarium, waaruit een keuze te maken valt uit de diverse groottes (levende) kreeft. Op dit moment (begin mei-half juli) zijn het louter Oosterscheldekreeften die verkocht worden; volgens kenners de allerlekkerste die bestaan. Bij het aanzicht van zoveel voortreffelijk kreeftenvlees, spreek ik mezelf vermanend toe: dit jaar moet ik toch echt al mijn angst voor het zelf bereiden van dit exclusieve schaaldier opzij zetten en er gewoon stoutmoedig aan beginnen. Overigens wordt er buiten het seizoen plaats gemaakt voor de Canadese kreeft. “We hebben zo’n uitgebreid assortiment omdat we veel aan de horeca leveren”, vertelt Arie Schot me desgevraagd. “Daar zitten ook veel sterrenrestaurants tussen en die wensen vanzelfsprekend topkwaliteit geleverd te krijgen. Er wordt veel naar lijn- of haakgevangen vis gevraagd, dus lever ik dat. En we proberen ook zo veel mogelijk wildvangst aan te bieden. Kijk, die kleine tarbot, de kabeljauw en schol is allemaal wildvangst.” Hij wijst me de vis aan in de overvolle vitrine. Op mijn vraag met welke restaurants precies samengewerkt wordt, volgt een bescheiden gemompel. Niettemin versta ik klinkende namen als La Trinité (Sluis), Pure C (Cadzand-Bad), Hof van Cleve (Kruishoutem België) en jawel, de recent verschenen ster aan Sergio Herman’s firmament: The Jane in Antwerpen! Als ik mijn enthousiasme hierover laat blijken, wimpelt Arie dit af met een schouderophalen. "Waar het om gaat is de vis," zegt hij achteloos, "die moet goed zijn. En vers. Met onze geconditioneerde eigen moderne bestelauto's leveren wij alles op locatie volgens alle strenge richtlijnen om de kwaliteit van onze producten te waarborgen." Sinds kort heeft het hardwerkende echtpaar ook zelf een kok in de arm genomen. Deze verzorgt allerhande traiteurproducten. Ik zie aanlokkelijke hapjes zoals zalmvlinders met spinazie en hartige taarten, maar ook kant-en-klaarmaaltijden als visbami en tagliatella met garnalen. Tevens zijn er elke dag vers bereide salades voorradig. Met ingrediënten als tonijn, zalm of krab vormen zij een levensgroot verschil in smaak met de vergelijkbare producten uit de supermarkt! Intussen heb ik mijn wensen kenbaar gemaakt: zalmstaarten, paling en wilde tarbotjes. En wat dan zo fijn is dat de minder aangename werkzaamheden als fileren, ontgraten, ontschubben, portioneren of sealen met alle soorten van genoegen voor de klant worden uitgevoerd. Het gekochte kan zó in de pan of in de diepvries. Omdat het rond lunchtijd is, nemen de Man en ik even rustig de tijd om een vers gebakken lekkerbekje te verschalken. “Niks heek hier, maar échte kabeljauw”, fluistert Arie ons in het voorbijgaan toe. “Dat is wel te proeven, hoor! Zo heerlijk mals als ze zijn”, roepen Man en ik in koor. En dan meen ik toch echt een weliswaar verstolen, maar trots glimlachje te bespeuren op het gezicht van deze gedreven ondernemer. N.B. Ik word niet gesponsord om dit artikel te publiceren. Bovendien heb ik geen enkele commerciële connectie met vishandel Van As Zeeland. Ik schrijf slechts over zaken die mij persoonlijk in beroering brengen.

Nog bedankt! Wie kent het niet? De vriendschap cake ook wel Herman genoemd. Wat is het idee er achter, een vriend, vriendin, familielid of tja iemand anders. Maakt een desemstarter (Herman) dat duurt ongeveer 10 dagen. Voeden, zorgen en roeren! Deze starter deel je dan in drieën, 1 voor je cake, 1 voor een nieuwe starter en 1 om weg te geven. Wat sociaal ;) was vroeger de normaalste zaak van de wereld. Net zoals mijn vorige blog over ciabatta, de biga is ook een desemstarter. Deze deel je dan met familie en dorp bewoners. Zo heeft ieder zijn aandeel en zal de starter blijven leven. Nou was ik de gelukkige, een Herman voor mij #bloos Mijn vriendin heeft een vriendschap cake gebakken. En voor mij een 1/3 deel Herman, maar ik ben geen zoetekauw.... nou dan heb je met deze cake mooi pech! Herman ruikt zuur en fris, iets van azijn en appeltjes fris. Maar ik wil er dus proberen een brood van te bakken. Een zuurdesem brood dus. Geen idee of het lukt, Herman houd nogal van suiker namelijk en een zoet brood zit ik niet op te wachten. Volgens mij heeft niemand dit eerder geprobeerd, of nooit met de rest van de wereld gedeeld. Op internet kan ik niet zo snel iets vinden alleen de cake versie. Maar ook daar zijn de variaties niet breed. Wat gebruiken we: 330 gram Herman 500 gram Patent Bloem 150 ml Water 7 gram Zout 30 gram Boter Het is nu niet anders als een ander deeg zetten, wel gebruik ik een stuk minder water omdat Herman ook nog vloeibaar is. Lauw water met de boter en het zout. Bloem erbij. En dan kunnen we gaan kneden met de hand of machine. Herman erbij. Nu kneden we ongeveer voor 20 minuten tot we een soepel deeg hebben. Dit hebben we ongeveer na 20 minuten kneden. Nog even met de hand al is het alleen voor het gevoel. Opbollen tot een grote bol. Mooi strak en alle naden onderop de bol proberen te krijgen. Kan nu op een bakplaat. Ik snij nog een kruis in de bovenkant. Bestrooien met bloem tegen het plakken. En afdekken met een theedoek of verhoudfolie. En nu minimaal 6 uur rijzen. Haha wil je dit bij je soep? Niet pas in de middag beginnen :) Na een uur rijzen. Na 3 uur rijzen. En na 6 uur rijzen ongeveer 4x zo groot geworden. De oven kan op 225'c en dan bakken we hem ongeveer 25 minuten. Wow wat een lucht in huis, een combinatie van brioche en yoghurt. En hij is groot geworden. Na een uur afkoelen is het tijd geworden om te proeven. Ver weg proef je nog een zoetje maar niet storend, Fris in de neus heel aangenaam. Ik ga hier eens een dikke laag boerenroomboter opsmeren! Take care and share. Wil je zelf aan een Herman beginnen? Hou dan deze blog in de gaten BUITEN. Hier staat binnenkort een compleet verslag, maar kan je niet wachten dan heb je misschien hier wat aan. Hermancake Herman is al jaren bekend en komt, volgens zeggen, oorspronkelijk uit Amerika, alwaar de Amish hem al maakten uit liefde voor de ontvanger. Als je een Herman krijgt, is dat een teken van liefde, vriendschap en vertrouwen. Als je goed voor Herman zorgt, heb je de lekkerste lekkernij die je maar kunt bedenken. Krijg je er alsmaar geen? Start dan zelf je Herman en geef hem door! Let er wel op, dat je Herman altijd in een glazen schaal maakt en met een houten lepel werkt. Plastic is een goede tweede optie, maar METAAL is uit den boze, daar wordt Herman niet blij van! Dit is het cake recept voor een Herman (en als je hem gekregen hebt, start je bij dag 2): 100 gram suiker 250 ml warm water 1 zakje gist van 7 gram 225 gram bloem een glazen schaal een houten lepel Los de suiker op in een half kopje van het warme water. Strooi de gist erbij en laat dit 10 minuten staan. Roer de rest van het water erbij, evenals de bloem. Klop dit met de lepel tot een mooi glad beslag en dek het af met een vochtige theedoek. Laat dit rusten op kamertemperatuur tot de volgende dag. Hoe wil Herman gevoed worden? Je moet Herman goed verzorgen. Zet hem nooit in de koelkast, maar zorg dat hij warmte krijgt. Dek Herman niet af, zodat hij kan ademen - een theedoek eroverheen leggen mag wel. Hij zal flink groeien, dus zorg dat je Herman bewaart in een ruime schaal (niet van metaal!). dag 1 Vandaag heb je Herman gekregen (of gemaakt) en wil hij wennen aan zijn nieuwe omgeving en een beetje uitrusten voor het groeien dag 2 en 3 Roer Herman een paar keer per dag goed door, dat vindt hij fijn. dag 4 Herman heeft honger gekregen, geef hem daarom het volgende te eten: 250 ml melk 200 gr suiker 125 gr bloem dag 5 t/m 8 Roer Herman een paar keer per dag goed door, daar houdt hij van. dag 9 Herman heeft weer honger en wil het volgende eten: 250 ml melk 200 gr suiker 125 gr bloem Dit is het moment dat Herman verdeeld gaat worden over 3 bakjes. Bakje 1 geef je aan een vriend(in) of familielid die je graag het genoegen van Herman gunt. Bakje 2 wordt je volgende Herman (ga verder bij dag 2), maar je mag bakje 2 ook aan een vriend(in) of familielid geven. Bakje 3 gebruik je om door te gaan naar dag 10. dag 10 Vandaag heeft Herman enorme honger en daarom verwen je hem met een feestmaal: 250 gr bloem 200 gr suiker 200 gr noten en/of rozijnen 150 ml olie 2 eieren 2 theelepels bakpoeder 2 theelepels kaneel 1 theelepel zout 1 appel in stukjes Oven voorverwarmen tot 170 °C. Vet de bakvorm in en bestrooi het blik met suiker Doe het deeg in een springvorm of cakeblik Bak de cake in 60 tot 75 minuten gaar

Bijna vanzelf komen er wat vage associaties met een huwelijksvoltrekking bovendrijven, als we die woensdag om 12.30 uur de auto parkeren op het Groen Kwartier te Antwerpen. Een lichte spanning, in combinatie met een zekere ademloosheid maakt zich van me meester als we het plein oversteken. Alles dwingt je ertoe je pas te vertragen als je de monumentale kapel van het voormalige Militair Hospitaal nadert. Eenmaal binnen blijken inderdaad alle elementen voor een indrukwekkende trouwlocatie voorhanden: een leistenen trapje, prachtig gebrandschilderde ramen, een authentieke tegeltjesvloer en hoge gewelven. Hiermee houdt dan ook meteen elke gelijkenis met een op handen zijnde huwelijksverbintenis op. Ik bevind me namelijk in het recent geopende restaurant van Sergio Herman en Nick Bril: The Jane . Na een ingrijpende restauratie is de kapel getransformeerd naar een smaakvolle locatie waar gegeten kan worden. En jullie begrijpen: bij namen als Sergio Herman en Nick Bril is de uitdrukking “waar gegeten kan worden” een understatement van de eerste orde. We worden vriendelijk welkom geheten en naar onze tafel geleid. Een fijne, ruime tafel met prettig zittende leren banken aan de muurzijde, inclusief kussentjes, en comfortabele stoelen aan de andere zijde. Vrijwel meteen verschijnt er brood en olie op tafel. Brood van het Vlaamsch Broodhuys hier, altijd goed wat mij betreft. Nog vóór ik alles uitgebreid bekeken heb (ik ben verzot op gebouwen met een “ziel”) wordt er een schaaltje met een appetizer op tafel gezet. Het is een crème gemaakt van een 18 maanden oude Roeselaarse brokkelkaas. Erbij wat tuinkers en een grissini. Genietend van dit fijne startertje, kijk ik nog wat rond. Ik zie dat de bediening perfect op elkaar is ingespeeld en ook in de keuken (waar zich eens het altaar bevond) werkt de brigade rustig naast elkaar door. Dat is knap, want het lijkt me een ietwat beperkte ruimte. Maar kennelijk weet iedereen zijn plaats. Ook Sergio zelf is vandaag aanwezig. Omdat Man en ik er niet weg van zijn om veel alcohol te nuttigen zo vroeg in de middag, kiezen we ervoor om bij onze voorgerechten elk een bescheiden glas van de bij het eerste gerecht aanbevolen wijn te drinken. Gewoon, om toch de smaakcombinatie te ervaren. Voor mij een biologisch-dynamische Chablis, Chateau de Beru 2011. Manlief kiest de Riesling Dry 2013 uit de VS, Anthony Road Finker Lakes AVA. Ik heb er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord, maar deze wijn is uitzonderlijk licht van toon. Beide wijnen zijn prima, maar wel een paar graadjes te koud naar mijn zin. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat de temperatuur van wijn altijd erg persoonlijk is. Door de meer dan correcte bediening wordt ons het principe van de lunch bij The Jane uitgelegd. Ze kennen hier 3, 5 of 7 voorgerechten. Wij kiezen voor 5. Mooi ertussenin. Omdat niet alles tot in detail omschreven staat op de menukaart, wordt er gevraagd of er nog producten zijn die we absoluut niet wensen te eten. Ik geef aan dat wild en rood vlees geen favorieten van me zijn en daar wordt, zo blijkt later, keurig rekening mee gehouden. Niet lang erna verschijnen drie amuses in grappig, gedeukt aardewerk, speciaal vervaardigd voor The Jane. In het bekertje een vitamineshot van ananas, groene appel, venkel, wortel en basilicum. Een lekker fris gerechtje. In een ander schaaltje tzatziki, komkommer, yoghurt en zwarte olijf, gecombineerd met een stukje geroosterd brood met aïoli. Het derde schaaltje bevat gefrituurde falafel met hummus, tzazuka en feta kaas. Stuk voor stuk delicate hapjes die fijn weg eten. De gefrituurde falafel heeft bijna de structuur van vlees gekregen en lijkt daardoor, hoewel minder vloeiend natuurlijk, op een mini-bitterballetje. Erg lekker. Het eerste voorgerecht wordt geserveerd. Een Gillardeau oester met zure room, granité van champagne en verveine. Echt fantastisch om te proeven hoeveel smaken bijeen kunnen komen in zo’n klein schelpje. Zilt, fris en een vleugje citroen. Bij het tweede voorgerecht scheiden de wegen van manlief en mijzelf. Voor hem de tartaar van rund met pickles, een gepocheerd kwarteleitje en vinaigrette van parmezaan en basilicum. Het vlees is heerlijk mals en goed van smaak, oordeelt hij. Voor mij is er een fijn mootje maigre, welke rauw gemarineerd is. Maigre is een vissoort die hier niet erg bekend is, maar in Frankrijk, met name in het Middellandse Zeegebied, veelvuldig gegeten wordt. Erbij liggen verschillende soorten tomaat, basilicum en een heerlijk lepeltje burrata. Gek genoeg combineert de smeltend-zachte kaas prima met de robuuste, ietwat zurige smaak van de vis. Niet alle tomaatjes zijn even rijp, maar een kniesoor die daar op let. Omdat het tempo best hoog ligt, vragen we bij het wegnemen van het servies om een iets langere pauze. Wat ons betreft mag deze lunch best een paar uurtjes duren. Nu we er toch zijn, nemen we ruim de tijd. Net als we een lichte trek op voelen komen, arriveert het derde voorgerecht. Een traditionele paella omgetoverd tot een lichtvoetig gerechtje. In een zwart schaaltje een mooi rondje paella. Daar bovenop liggen twee amandes schelpen, gevuld met een salade van piquillo. Aan tafel wordt er een schuim van inktvis met knoflook bijgeschonken. Aan beide zijden van het gerecht twee krokantjes die ik qua smaak niet weet thuis te brengen. De smaak van dit gerecht is licht-pittig, de consistentie van de rijst perfect en de salade van piquillo is bijzonder smakelijk. Dan volgt een klassieker: aubergine parmigiana. Vanzelfsprekend geserveerd in een geheel eigen stijl. Op de heerlijk zachte (gerookte?) aubergine ligt een krokantje parmezaanse kaas met nog wat geraspte kaas er bovenop. Het rode poeder bovenaan is, vermoed ik, poeder van tomaat. Het schuim dat ernaast ligt matcht prima met de overige ingrediënten. Na de relatief lichte gerechtjes die hieraan vooraf gingen, is het wel even wennen aan de krachtige smaken van dit gerecht. Maar evengoed een voortreffelijk bordje eten. En dan het vijfde voorgerecht. Kip in hooi gegaard. In dit gerecht wordt de filet ervan rosé gebraden en geserveerd met een rolletje van Arabisch brood, gevuld met een mengsel van paddenstoel, foie gras en kip. Erbij een truffel-bearnaise saus en een licht gebonden jus van geroosterde kip. Tja. Nu ga ik waarschijnlijk zeuren. Als ik mijn mes in de kip zet, voelt deze opmerkelijk veerkrachtig aan. Oeps, binnenin zie een vaag roze tint die me niet bevalt. Het zal vast allemaal correct zijn bereid, maar ik heb een hardnekkige vrees voor ongare kip en laat het schaaltje verder onaangeroerd. Gelukkig is het hoofdgerecht weer wel een feestje in de mond. Een Arabisch getint feestje nog wel. Geserveerd worden twee malse stukjes kalfslende van MRIJ Rund. Ernaast liggen partjes pompoen, courgette en groene asperge. Dit alles is afgewerkt met een vinaigrette van za'atar en een jus met ras el hanout. Hoewel ik geen dagelijkse vleeseter meer ben, geniet ik van dit perfect gebraden stukje kalfsvlees. Vlees met een “bite”, dat proef ik, en zeker geen opgefokt product uit de wanstaltige bio-industrie. Afsluiter van deze lunch is een dessert van donkere chocola, blauwe bessen, yoghurt en Merlot-azijn. Grappig detail: aan tafel wordt er een flinke lepel met stikstof gemaakte pareltjes naast gelegd. Ik proef. Als ik zou kunnen zingen, zou ik direct in een uitbundige aubade zijn uitgebarsten. Wat een waanzinnig lekkere smaakcombinatie! De diep-donkere chocoladesmaak met het zoetje van het fruit, meteen achterop de tong gevolgd door een licht zuurtje. Dit dessert krijgt direct een 10+ van mij. Dit gerecht wordt vergezeld met een slokje van een heerlijk frisse dessertwijn uit Italië, de Brachetto d’Acqui 2013. Frambozen, kersen, bessen, alle aroma’s van rood fruit zijn hierin aanwezig. Dan nog een espresso voor de Man en een theetje voor mij. Een uitgebreide theekaart hebben ze hier, met veel infusions erop. Ik kies voor de verse munt. Vanzelfsprekend worden hierbij nog een aantal lekkernijtjes geserveerd, waaronder een lauwwarme wortelmadeleine. Luchtig, zoals als een madeleine hoort te zijn en heerlijk, zoals deze smelt in de mond. Hiervan geen foto, ik was waarschijnlijk te gretig. Op een schaaltje komt er nog een combinatie van mango, passievrucht en pandan, een macaron met framboos en verveine en een ijspraline va rode perzik met vanille. Het kan er allemaal nog nét bij. Tevreden kijken we elkaar om 16.30 uur aan. The Jane is een plek om naar terug te keren. Uiterst vriendelijke bediening, die bij elk gerecht exact weet te vertellen wat de bestanddelen zijn, een fijne, sfeervolle ruimte en uiteraard heerlijke gerechten. Het enige minpuntje vind ik de muziek. Een soort dance-ritme wat mij na een half uur uitermate gaat storen. Deze zal vast trendy te noemen zijn, persoonlijk houd ik van rustige muziek tijdens het eten. Maar goed, ook dat is zeer persoonlijk. Hoe dan ook: het zal mij niet verbazen als The Jane eind dit jaar haar eerste ster te pakken heeft.

Dit heerlijke recept is zo puur en zo lekker; want doordat de ingrediënten echt super smaakvol zijn, heb je weinig nodig. Ik vind dit een echt vrouwelijk gerecht. Het is sierlijk en delicaat en de mosselen hebben iets kwetsbaars en vrouwelijks. Deze pasta is één van de lekkerste dingen die er bestaan. (Probeer hem ook eens met venusschelpen!) Ik werd op het idee gebracht door één van mijn favoriete series op you tube te kijken; Two Greedy Italians. Hierin trekken de twee oude Italiaanse koks Antonio Garluccio en Gennaro Contaldo door Italië heen en al kibbelend laten zij Italië en de Italiaanse keuken zien. Zo leuk! Zo maak je het; Nodig bak verse mosselen 2 tenen knoflook, fijngehakt 1 rode peper, in ringetjes (zaden er in laten) bos peterselie, gehakt witte wijn olijfolie spaghetti Zet water op om de spaghetti in te koken. Spoel de mosselen goed schoon of laat ze weken. Voor 2 personen heb je aan een halve bak genoeg. Laat in een grote koekenpan een flinke bodem olijfolie warm worden. Voeg de rode peper en knoflook toe en laat even bakken. Doe vervolgens de mosselen erbij, samen met een scheutje witte wijn. Doe een deksel op de pan. Laat de mosselen een minuut of vijf stomen in de pan tot de schelpen open gaan. Als de spaghetti klaar is, voeg deze aan de mosselen toe en roer alles door elkaar. Doe er de peterselie doorheen. Besprenkel eventueel met nog wat olijfolie en bestrooi met wat zeezout. Serveer met een schijfje citroen. Wist je dat Sergio Herman een nieuw restaurant in Antwerpen opent? En dat dit restaurant 'een ode aan de vrouw' is? Niet alleen de naam, The Jane , maar ook de uitstraling en gerechten moeten dit uitstralen. En om te vieren dat zijn prachtige nieuwe restaurant open gaat op 25 maart, organiseert Accor een wedstrijd. Inzenders moeten hun meest vrouwelijke recept opsturen. Met bovenstaand recept doe ik mee aan de wedstrijd! Ben benieuwd of de jury het met mij eens is... (wordt vervolgd)

Deze week is "Mijn Pop-Up Restaurant" opnieuw begonnen. Door de aanwezigheid van Sergio Herman als jurylid behoort dit programma tot één van mijn favorieten. Ik bedoel maar, die mens zijn commentaren zijn toch zalig ? Twee keer per week is dit pure ontspanning voor mij. Voor de kandidaten zal het iets minder ontspanning zijn, vermoed ik. Langs de andere kant, het is niet het eerste seizoen dus je weet wat je te wachten staat wanneer je je inschrijft als kandidaat. Zo is het al elk seizoen de gewoonte dat de kandidaten eerst in team moeten koken voor de jury, zodat deze kan zien wat voor vlees ze in de kuip hebben. Nu, chapeau als je het aandurft om voor Sergio Herman te koken. Ik zou dat gewoon niet durven en ik kook dan nog best goed (oeh, dat klinkt héél onbescheiden ...). Als ik het dan toch ooit zou durven, dan zou ik zeker kiezen voor een gerecht waarvan ik het recept van A tot Z en terug ken, voor een gerecht dat ik al vele malen zou hebben gemaakt. Eén van de kandidaten nu vond het echter blijkbaar nodig om eens iets nieuw uit te proberen, quiche van quinoa. Moedig maar misschien toch ook niet zo bijster slim. De commentaren waren niet echt lovend (om het nog zacht uit te drukken), haar recept bleek niet echt een topper. Toch zette het mij aan om eens wat te zoeken op Google naar recepten voor quiche met quinoa, mijn nieuwsgierigheid naar deze combinatie was gewekt. Ik vond al vrij snel een recept op Urban Superchefs, een Nederlandse website die recepten verzamelt van bloggers. Of verzamelde moet ik eigenlijk zeggen, want blijkbaar is er sinds januari 2015 niets meer gepost. In tegenstelling tot het gebruikte recept in "Mijn Pop-Up restaurant" bleek dit wel een succes. De smaak zit zeer goed, de quiche is zeker niet droog (om één van de hierboven vermelde commentaren te gebruiken, hij zou niet al het water uit een zwembad opzuigen als je hem erin gooit ;-)), hij vergt zeer weinig voorbereiding en is dus snel klaar. Ideaal voor als je weinig tijd en / of zin hebt om te koken maar toch iets lekker op tafel wil zetten. En vegetarisch, dus uitstekend geschikt nu voor de Dagen Zonder Vlees ! BEREIDING (voor 1 quiche voor 3 à 4 pers) : Kook 175 gr quinoa volgens de aanwijzingen op de verpakking. Ondertussen laat je ook 375 gr diepvriesspinazie ontdooien (ik gebruikte spinazie met room). Meng de quinoa met de spinazie en laat wat afkoelen. Snij 2 sjalotjes en 3 teentjes knoflook zeer fijn. Meng 250 gr ricotta met 4 losgeklopte eieren, de knoflook en de sjalotjes, een snuifje fleur de sel, 2 koffielepels Dijon mosterd en 75 gr geraspte parmezaan. Doe hier het afgekoelde quinoa - spinazie mengsel bij en meng goed. Giet dit mengsel in een ingevette ronde taartvorm en bak 30 à 35 minuten in een voorverwarmde oven van 175 °. Je kan hier gerust 2 dagen van eten, bij het opwaren blijft de quiche goed en de smaak zit zelfs een dag later nog iets beter. Wat heb je dus nodig : 175 gr quinoa 375 gr diepvriesspinazie (met room) 2 sjalotjes 3 teentjes knoflook 250 gr ricotta 4 eieren snuifje fleur de sel 2 koffielepels Dijon mosterd 75 gr parmezaan SMAKELIJK :-)

Bijna vanzelf komen er wat vage associaties met een huwelijksvoltrekking bovendrijven, als we die woensdag om 12.30 uur de auto parkeren op het Groen Kwartier te Antwerpen. Een lichte spanning, in combinatie met een zekere ademloosheid maakt zich van me meester als we het plein oversteken. Alles dwingt je ertoe je pas te vertragen als je de monumentale kapel van het voormalige Militair Hospitaal nadert. Eenmaal binnen blijken inderdaad alle elementen voor een indrukwekkende trouwlocatie voorhanden: een leistenen trapje, prachtig gebrandschilderde ramen, een authentieke tegeltjesvloer en hoge gewelven. Hiermee houdt dan ook meteen elke gelijkenis met een op handen zijnde huwelijksverbintenis op. Ik bevind me namelijk in het recent geopende restaurant van Sergio Herman en Nick Bril: The Jane . Na een ingrijpende restauratie is de kapel getransformeerd naar een smaakvolle locatie waar gegeten kan worden. En jullie begrijpen: bij namen als Sergio Herman en Nick Bril is de uitdrukking “waar gegeten kan worden” een understatement van de eerste orde. We worden vriendelijk welkom geheten en naar onze tafel geleid. Een fijne, ruime tafel met prettig zittende leren banken aan de muurzijde, inclusief kussentjes, en comfortabele stoelen aan de andere zijde. Vrijwel meteen verschijnt er brood en olie op tafel. Brood van het Vlaamsch Broodhuys hier, altijd goed wat mij betreft. Nog vóór ik alles uitgebreid bekeken heb (ik ben verzot op gebouwen met een “ziel”) wordt er een schaaltje met een appetizer op tafel gezet. Het is een crème gemaakt van een 18 maanden oude Roeselaarse brokkelkaas. Erbij wat tuinkers en een grissini. Genietend van dit fijne startertje, kijk ik nog wat rond. Ik zie dat de bediening perfect op elkaar is ingespeeld en ook in de keuken (waar zich eens het altaar bevond) werkt de brigade rustig naast elkaar door. Dat is knap, want het lijkt me een ietwat beperkte ruimte. Maar kennelijk weet iedereen zijn plaats. Ook Sergio zelf is vandaag aanwezig. Omdat Man en ik er niet weg van zijn om veel alcohol te nuttigen zo vroeg in de middag, kiezen we ervoor om bij onze voorgerechten elk een bescheiden glas van de bij het eerste gerecht aanbevolen wijn te drinken. Gewoon, om toch de smaakcombinatie te ervaren. Voor mij een biologisch-dynamische Chablis, Chateau de Beru 2011. Manlief kiest de Riesling Dry 2013 uit de VS, Anthony Road Finker Lakes AVA. Ik heb er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord, maar deze wijn is uitzonderlijk licht van toon. Beide wijnen zijn prima, maar wel een paar graadjes te koud naar mijn zin. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat de temperatuur van wijn altijd erg persoonlijk is. Door de meer dan correcte bediening wordt ons het principe van de lunch bij The Jane uitgelegd. Ze kennen hier 3, 5 of 7 voorgerechten. Wij kiezen voor 5. Mooi ertussenin. Omdat niet alles tot in detail omschreven staat op de menukaart, wordt er gevraagd of er nog producten zijn die we absoluut niet wensen te eten. Ik geef aan dat wild en rood vlees geen favorieten van me zijn en daar wordt, zo blijkt later, keurig rekening mee gehouden. Niet lang erna verschijnen drie amuses in grappig, gedeukt aardewerk, speciaal vervaardigd voor The Jane. In het bekertje een vitamineshot van ananas, groene appel, venkel, wortel en basilicum. Een lekker fris gerechtje. In een ander schaaltje tzatziki, komkommer, yoghurt en zwarte olijf, gecombineerd met een stukje geroosterd brood met aïoli. Het derde schaaltje bevat gefrituurde falafel met hummus, tzazuka en feta kaas. Stuk voor stuk delicate hapjes die fijn weg eten. De gefrituurde falafel heeft bijna de structuur van vlees gekregen en lijkt daardoor, hoewel minder vloeiend natuurlijk, op een mini-bitterballetje. Erg lekker. Het eerste voorgerecht wordt geserveerd. Een Gillardeau oester met zure room, granité van champagne en verveine. Echt fantastisch om te proeven hoeveel smaken bijeen kunnen komen in zo’n klein schelpje. Zilt, fris en een vleugje citroen. Bij het tweede voorgerecht scheiden de wegen van manlief en mijzelf. Voor hem de tartaar van rund met pickles, een gepocheerd kwarteleitje en vinaigrette van parmezaan en basilicum. Het vlees is heerlijk mals en goed van smaak, oordeelt hij. Voor mij is er een fijn mootje maigre, welke rauw gemarineerd is. Maigre is een vissoort die hier niet erg bekend is, maar in Frankrijk, met name in het Middellandse Zeegebied, veelvuldig gegeten wordt. Erbij liggen verschillende soorten tomaat, basilicum en een heerlijk lepeltje burrata. Gek genoeg combineert de smeltend-zachte kaas prima met de robuuste, ietwat zurige smaak van de vis. Niet alle tomaatjes zijn even rijp, maar een kniesoor die daar op let. Omdat het tempo best hoog ligt, vragen we bij het wegnemen van het servies om een iets langere pauze. Wat ons betreft mag deze lunch best een paar uurtjes duren. Nu we er toch zijn, nemen we ruim de tijd. Net als we een lichte trek op voelen komen, arriveert het derde voorgerecht. Een traditionele paella omgetoverd tot een lichtvoetig gerechtje. In een zwart schaaltje een mooi rondje paella. Daar bovenop liggen twee amandes schelpen, gevuld met een salade van piquillo. Aan tafel wordt er een schuim van inktvis met knoflook bijgeschonken. Aan beide zijden van het gerecht twee krokantjes die ik qua smaak niet weet thuis te brengen. De smaak van dit gerecht is licht-pittig, de consistentie van de rijst perfect en de salade van piquillo is bijzonder smakelijk. Dan volgt een klassieker: aubergine parmigiana. Vanzelfsprekend geserveerd in een geheel eigen stijl. Op de heerlijk zachte (gerookte?) aubergine ligt een krokantje parmezaanse kaas met nog wat geraspte kaas er bovenop. Het rode poeder bovenaan is, vermoed ik, poeder van tomaat. Het schuim dat ernaast ligt matcht prima met de overige ingrediënten. Na de relatief lichte gerechtjes die hieraan vooraf gingen, is het wel even wennen aan de krachtige smaken van dit gerecht. Maar evengoed een voortreffelijk bordje eten. En dan het vijfde voorgerecht. Kip in hooi gegaard. In dit gerecht wordt de filet ervan rosé gebraden en geserveerd met een rolletje van Arabisch brood, gevuld met een mengsel van paddenstoel, foie gras en kip. Erbij een truffel-bearnaise saus en een licht gebonden jus van geroosterde kip. Tja. Nu ga ik waarschijnlijk zeuren. Als ik mijn mes in de kip zet, voelt deze opmerkelijk veerkrachtig aan. Oeps, binnenin zie een vaag roze tint die me niet bevalt. Het zal vast allemaal correct zijn bereid, maar ik heb een hardnekkige vrees voor ongare kip en laat het schaaltje verder onaangeroerd. Gelukkig is het hoofdgerecht weer wel een feestje in de mond. Een Arabisch getint feestje nog wel. Geserveerd worden twee malse stukjes kalfslende van MRIJ Rund. Ernaast liggen partjes pompoen, courgette en groene asperge. Dit alles is afgewerkt met een vinaigrette van za'atar en een jus met ras el hanout. Hoewel ik geen dagelijkse vleeseter meer ben, geniet ik van dit perfect gebraden stukje kalfsvlees. Vlees met een “bite”, dat proef ik, en zeker geen opgefokt product uit de wanstaltige bio-industrie. Afsluiter van deze lunch is een dessert van donkere chocola, blauwe bessen, yoghurt en Merlot-azijn. Grappig detail: aan tafel wordt er een flinke lepel met stikstof gemaakte pareltjes naast gelegd. Ik proef. Als ik zou kunnen zingen, zou ik direct in een uitbundige aubade zijn uitgebarsten. Wat een waanzinnig lekkere smaakcombinatie! De diep-donkere chocoladesmaak met het zoetje van het fruit, meteen achterop de tong gevolgd door een licht zuurtje. Dit dessert krijgt direct een 10+ van mij. Dit gerecht wordt vergezeld met een slokje van een heerlijk frisse dessertwijn uit Italië, de Brachetto d’Acqui 2013. Frambozen, kersen, bessen, alle aroma’s van rood fruit zijn hierin aanwezig. Dan nog een espresso voor de Man en een theetje voor mij. Een uitgebreide theekaart hebben ze hier, met veel infusions erop. Ik kies voor de verse munt. Vanzelfsprekend worden hierbij nog een aantal lekkernijtjes geserveerd, waaronder een lauwwarme wortelmadeleine. Luchtig, zoals als een madeleine hoort te zijn en heerlijk, zoals deze smelt in de mond. Hiervan geen foto, ik was waarschijnlijk te gretig. Op een schaaltje komt er nog een combinatie van mango, passievrucht en pandan, een macaron met framboos en verveine en een ijspraline va rode perzik met vanille. Het kan er allemaal nog nét bij. Tevreden kijken we elkaar om 16.30 uur aan. The Jane is een plek om naar terug te keren. Uiterst vriendelijke bediening, die bij elk gerecht exact weet te vertellen wat de bestanddelen zijn, een fijne, sfeervolle ruimte en uiteraard heerlijke gerechten. Het enige minpuntje vind ik de muziek. Een soort dance-ritme wat mij na een half uur uitermate gaat storen. Deze zal vast trendy te noemen zijn, persoonlijk houd ik van rustige muziek tijdens het eten. Maar goed, ook dat is zeer persoonlijk. Hoe dan ook: het zal mij niet verbazen als The Jane eind dit jaar haar eerste ster te pakken heeft.

Is dit in 30 minuten klaar? Ik het dit niet getimed, en het moest ook niet snel gaan. Koken is relaxen, en stress hoort daar niet in thuis. Dat laten we achter op het werk. Het is naar gewoonte van Jamie een no-nonsense gerechtje, Sergio Herman zal wellicht weer "depri" worden van zo een bordje... maar goed, dat trekken we ons dus niet aan. Ik heb niet echt exact de ingrediënten gebruikt die erin stonden, maar met wat ik nog had. En dat viel best allemaal wel mee... lekker en ijzerrijk... want dat heb ik hard nodig. Laat je niet afschrikken door de lijst ingrediënten, het lijkt meer dan het is! Wat heb je nodig? Steaks 2 ribeyes 1 tl szechuanpeper: fijngestampt in de vijzel chinees 5 kruiden poeder een stuk verse gemberwortel 2 cm: geraspt 1/2 verse rode peper: geraspt 1 teen knoflook: geperst 1 limoen wat takjes koriander Groenten 150 gr sugarsnaps 2 stronkjes paksoi : doorgesneden (ik heb snijbiet genomen dat in de vriezer zat) 200 gr spruitbroccoli (gewone broccoli genomen) 1 el zwarte bonensaus 1 citroen of limoen Noedels in de kommen: 6 el chiliolie (of wat minder naar smaak) 4 el sojasaus 8 lenteuitjes (busseltje) 1 teen knoflook in een schaal: 200 gr taugé 1/2 bosje koriander 400 gr gedroogde eiernoedels 1 blokje (runds)bouillon 1/2 citroen honing beetje limoensap Wat moet je doen? Vooraf te doen, dit is het handigst: Doe de taugé met de koriander in een kom en zet al op tafel. Zet 4 kommen klaar Wat gaat hierin: een klein snufje szechuanpeper in elk van de kommen, samen met 1,5 tot 2 el chiliolie (persoonlijk zo ik wat minder nemen) 1 el sojasaus verdeel de knoflook en de lenteuitjes over de 4 kommen, een paar drupjes citroensap en een heel klein beetje honing Schep de zwartebonensaus in het midden van een schaal, sprenkel er het citroensap over samen met een scheut olijfolie (andere mag ook) Steaks kruid de steaks met zout en peper, het chinees vijfkruidenpoeder en de rest van de szechuanpeper. Besprenkel dan met wat olijfolie en wrijf het vlees goed over de plank zodat het de specerijen zo goed mogelijk opneemt. Grill ze in een hete grillpan. (ong 2 tot 3 minuten aan elke kant, afhankelijk hoe je ze wil en de dikte) Als ze gaar zijn, leg je ze op een plank, en rasp je er de gember, knoflook en rode pepertje over. Groenten Kook al de groenten gaar, je kan dit samen in een grote pot doen: begin met de sugarsnaps, dan de broccoli en dan de paksoi. Giet ze dan af en laat even uitlekken. Doe ze dan in de schaal met de zwartebonensaus Noedels Doe de noedels samen met het bouillonblokje in het water waar je de groenten in hebt gekookt. Dan snij je de steaks in schuine plakje, hussel nog wat door elkaar met korianderblaadjes. Verdeel de noedels over de kommen. En dan is het ieder voor zich: garneer de kommen met de groenten, taugé, koriander, steak,...

Ach, wat was het etymologisch gegraaf weer leuk dit keer. Deze moet ik even met jullie delen, hoor. Het gaat om het toetje Knickerbocker Glory. Of nou ja, toetje, zeg maar gerust toet, want het gaat om een enorme ijscoupe met slagroom, saus, nootjes, fruit, en een kers bovenop. Het is eigenlijk wat een kind zou maken als je hem alle opties voorschotelde om er een toetje mee te bouwen. Het is teveel en overdreven, maar voor veel Britse kinderen het summum van een dessert. Het is in Engeland dan ook heel bekend, maar ik vond het altijd zo’n rare naam hebben. Tenslotte zijn knickerbockers, of de hedendaagse ‘knickers’, ook ondergoed. Slipjes om precies te zijn. Zat daar weer zo’n ondeugende ‘tongue-in-cheek’ vernoeming achter? Of was het eigenlijk heel onschuldig? Maar voor de bron van het woord knickerbocker moet je in Nederland zijn! Tijdens de 17 e eeuw was er een zekere Harmen Jansen van Bommel die van Nederland naar New York verhuisde als een van de eerste kolonisten van de nieuwe plaats. Hij was geboren in Bommel, maar kwam uit Wijhe, en zoals dat wel vaker ging in die tijd, wisselde hij af en toe van naam, zoals dat uitkwam. Soms was hij een ‘van Bommel’ en soms een ‘van Wijhe’. En ergens in die tijd begon de familie ook nog gebruik te maken van de achternaam Kinnebakker en ook Knikkerbakker, naast een aantal verwante spellingen¹. De meningen lopen inmiddels uiteen of de beste man iets had te maken met kinnebakspek of zich juist bezig hield met het bakken van knikkers en daar zullen we wel niet meer achter komen, maar de nieuwe naam neigde steeds meer naar Knikkerbakker en uiteindelijk bleef het dat ook. Overigens voor de duidelijkheid; knikkers werden in die tijd onder meer van klei gemaakt (en gebakken in de oven). Je vindt ze nog wel eens in de grond; kleine, bruine kogeltjes, die vroeger mogelijk gekleurd waren. Kaart van New York 1660 17e eeuwse knikkers Knikkerbakker werd in New York natuurlijk Knickerbocker, ook uitgesproken zonder die eerste ‘k’. De naam kwam pas echt in zwang toen de schrijver Washington Irving in 1809 zijn populaire boek "History of New York" uitbracht. Irving schreef het boek onder het pesudoniem Diedrich Knickerbocker, welke naam hij had ontleend aan zijn vriend Herman Knickerbocker. De naam Knickerbocker werd als snel een (positieve) bijnaam voor New Yorkers en de familie Knickerbocker zelf is er daarna ook niet meer vanaf geweken. Tegenwoordig kom je de bijnaam ook nog steeds tegen. Bijvoorbeeld bij het basketball team de New York Knicks, de Knickerbocker Avenue, en er is een groot en imposant hotel, een dorp en een theater. En wat betreft Irving, die scheef verder aan werken die ook iedereen kent. Van zijn hand kwamen daarna ook ’Rip van Winkle’ en ‘The Legend of Sleepy Hollow’. Tot de jaren 60 dronk men in New York Knickerbocker Beer Maar we kennen dus eveneens de knickerbocker als broek (en later de onderbroek). Dezelfde Irving beschreef namelijk nauwkeurig hoe de eerste Hollandse kolonisten waren gekleed, namelijk met een vest, jas en een ruim zittende pofbroek, die net over de knie kwam en op de kuit sloot. In de tijd van Irving droeg men deze broeken ook veel. Jongens droegen ze vaak, om ze te verwisselen voor een plus-four wanneer ze 17 jaar werden. En de broek werd ook veel gebruikt als sportkleding bij golf, wielrennen en klimmen. Maar de naam kreeg het dus naar aanleiding van Irving’s pseudoniem. Weer later verplaatste de naam zich naar de ruime onderbroeken van dames (ook van die pofbroekjes) en tegenwoordig mag zelfs de kleinste string zich een ‘knickers’ noemen. Mooi he? Maar hoe komen we van het ondergoed dan nu weer bij dat toetje terecht? Het meest waarschijnlijke is dat de Britse restaurantketen J. Lyons and Co. de naam gebruikte in hun ‘corner houses’ – dat waren winkels met delicatessen en bijhorende restaurants op de hoeken van enkele grote straten in Londen. Ze hadden in de jaren 20 een serie ’icecream sundaes’, welke waren vernoemd naar kledingstukken. Zo was er de ‘Plus Four’, de ‘Charlie Chaplin Waistcoat’ en dus ook de ‘Knickerbocker Glory’. Mogelijk was het ook een homage aan New York, het beste van New York, en als dat het woord ‘glory’ niet afdoende verklaart, weet ik wel een andere interpretatie. Elk kind zal bij het zien van zo'n toetje begrijpen wat er glorieus aan is. Want wat wil een kind nog meer van een ijsje? En dan nog iets als we toch bezig zijn: de Knickerbocker Glory is een typische ‘sundae’ – een ijscoupe met siroop en vruchten. Het woord spreek je uit als ‘Sunday’ en dat is ook precies waar het van afgeleid is, hoewel de precieze bron onduidelijk blijft. In deze Wikipedia link vind je enkele verklaringen, maar een leuke vind ik die van de plaats Evanston in Illinois, waar men een zogenaamde Blue Law uitvaardigde. Blue Laws zijn wetten die bepaalde handelingen op zondag verbieden, zoals werken of het openen van winkels. In 1890 had men in Evanston bepaald dat er op zondag geen frisdranken mochten worden gedronken en laat het in die tijd nou net populair zijn geweest om bolletjes ijs overgoten met frisdrank (‘soda’) te eten. Een uitbater verzon de Sunday Soda en liet daarbij de frisdrank weg, om zo de wet te omzeilen. Er kwam natuurlijk gelazer van om een ijsje te vernoemen naar de rustdag, en zodoende veranderde men de naam in sundae… Knickerbocker Glory Dit kan naar eigen inzicht, want geen enkele combinatie is fout, maar dit zijn de klassieke ingredienten van de bodem naar boven gezien: stukjes fruit naar keuze bolletjes vanilleijs een fruitcoulis zoals een frambozensaus, maar lemoncurd, chocoladesaus, advocaat of karamelsaus kan ook geleiblokjes ('jelly') - zie recept hieronder slagroom bovenop een kers erop en iets van de extra's: oublierolletje, gehakte nootjes, hagelslag, discodip, smarties, koekkruimels, honeycomb, etc “New Year’s Day Among the Ancient Knickerbockers” - NYPL Digital Collection; En dan nog een verhaal over de sinaasappel ‘jelly’, die niet speciaal genoeg was om het tot een apart blog te schoppen, en bovendien waren de kinderen er bij nader inzien toch niet zo weg van. We waren in september namelijk met de veerboot naar Newcastle gevaren onder de vlag ‘mini-cruise’. Dat betekent dat je op vrijdagmiddag aan boord gaat, op zaterdagochtend leg je aan in Newcastle waar je de dag kunt besteden. Aan het einde van de middag ga je dan weer aan boord en op zondagmorgen ben je terug in IJmuiden. Een kort tripje dus. We sliepen trouwens in een 5-persoonshut, waarbij de kinderen in een stapelbed van 3 hoog sliepen. Mijn grote tip met mooi weer en kinderen? Negeer de stad zelf en loop vanaf de boot direct naar het Percy Main metrostation en ga naar de kust (station Tynemouth). Het uitgestrekte strand met schelpjes en steentjes is heel fijn en het dorp Tynemouth heeft dat heerlijke belegen sfeertje van strand, zon, zout, kleine winkeltjes, fish&chips en ouderwets Brits snoep. De oude vesting/priorij op de hoek van de rivier is ook erg mooi. Tenslotte lonkte ook het zwembad op loopafstand van de boot, en dan vooral om de 10 glijbanen die buitenom lopen, maar daar zijn we niet binnen geweest. Enfin, ik wilde het reisje niet alleen graag doen om de kinderen de ervaring van de ferry te geven, maar ook voor het dinerbuffet. Ze vonden het de eerste avond inderdaad wat overdonderend en de jongste kwam bedremmeld terug met een bordje kale spaghetti van het kinderbuffet. Maar langzaam aan zagen ze het licht en zeker op de tweede avond vertrokken ze als een roedel uitgehongerde wolven, met vurig brandende ogen, richting de warme hoek. Ook het dessert-eiland was natuurlijk te mooi voor woorden: er stond een slagroomtaart met appelgroen glazuur voor 100 man, brownies, citroenmousse, koekjes, cheesecake en dus ook een grote, oranje ring van sinaasappelgelei, die rustig meetrilde op de cadans van het vibrerende schip. En in dat restaurant vonden ze die jelly dus helemaal het einde. Thuis hebben we hem nagemaakt, maar dan van vers sap en een suikerstroop waarin we sinaasappelschil hadden laten trekken. Als je een jelly goed wilt maken, dan is dit het wel, denk ik: Sinaasappel ‘jelly’ recept voor 4 tot 6 personen bron: Telegraph nb. Begin een dag van tevoren met de suikerstroop en houd ook rekening met een paar uur waarin de gelei op moet stijven in de koelkast 6 tot 8 sinaasappels (ligt aan de grootte) 125 gr kristalsuiker 1 citroen 9 blaadjes witte gelatine (van Dr. Oetker - pakje van 12 stuks) en een vorm waar zo’n 700 ml vloeistof in past of kleine individuele bakjes Haal met een dunschiller de schil van 1 gewassen sinaasappel, zonder de witte laag eronder. Verhit de suiker met 60 ml water tot het gesmolten is en doe de schillen erbij. Haal het van het vuur en laat dit afgedekt staan, het liefste een dag lang. Pers de sinaasappels uit om 600 ml sap te krijgen. Pers de citroen uit en voeg het sap toe. Zeef de suikersiroop en voeg deze toe aan het sap. Week de gelatineblaadjes in een kom koud water tot ze slap zijn. Verhit zo’n 75 ml water in een steelpannetje tot kokend, haal van het vuur en los de gelatine erin op (niet laten koken!) Giet het dan bij het sap en meng het goed door. Haal het hele mengsel nu nog eens door een fijne zeef om stukjes sinaasappel en onopgeloste gelei op te vangen en giet het daarna in een vorm. Laat het in de koelkast in een aantal uur opstijven. Om te gelei te storten kan je de vorm het beste even in warm water houden om de gelei los te maken. Draai het dan met behulp van een bord om. ¹ Andere varianten op de naam staan van 1682 tot 1707 genoteerd als: van Wy(y)e, van Wyekycback(e), Kinnekerbacker, Knickelbacker, Knickerbacker, Kinckerbacker, Nyckbacker, en Kynckbacker. Bronnen: Het boek “Cookies, Coleslaw, and Stoops: The Influence of Dutch on the North American Languages” door Nicoline van der Sijs http://www.foodsofengland.co.uk/knickerbockerglory.htm https://en.wikipedia.org/wiki/Harmen_Jansen_Knickerbocker

De tag die niet mag ontbreken op een foodblog. Pauline van Uit Pauline’s Keuken bedacht hem, talloze bloggers namen hem al over. En omdat tags ongeveer even leuk zijn om te lezen als om in te vullen, raap ook ik het stokje even op. 1. Wat is je favoriete ontbijt? We beginnen makkelijk: havermout ! Koud, dus onder de vorm van ‘overnight oats’, vind ik ze altijd nog iets lekkerder dan warm. Momenteel eet ik ze het liefst met yoghurt, kokosmelk, lijnzaad, rauwe cacaonibs en dadels. Mmm! 2. Hoe drink je je koffie? Met twee zoetjes en redelijk wat sojamelk. 3. Wat zit er op je lievelingsbroodje? Moeilijk! Als ik al eens een broodje eet, neem ik steeds iets anders. Ik maak er altijd een erezaak van om zoveel mogelijk af te wisselen. Wat ik heel lekker vind op een broodje is gepluisde of gegrilde kip en iets tapenade-achtig in plaats van gewone sausjes. En met halfzongedroogde tomaatjes maak je me ook altijd blij! 4. Soep of salade? Soep. Zomer of winter. Klik om naar het recept te gaan! 5. Wat is je favoriete kookboek? Dit is voor mij echt als kiezen tussen kindjes. Waarschijnlijk zou ik uiteindelijk voor Gino’s Pasta gaan… Maar shh tegen m’n andere boeken, hé! 6. Nooit meer zoet of nooit meer hartig? Qua snacks ben ik sowieso veel meer voor zoet dan voor hartig. Van chips en nootjes blijf ik zonder problemen af, maar bij de gedachte aan nooit meer chocola, ga ik huilen. Langs de andere kant zijn alle gewone maaltijden natuurlijk ook hartig. In die zin zou ik dan – ik kan niet geloven dat ik dit zeg – gaan voor nooit meer zoet. Anders blijft er gewoon amper nog iets over wat je kan eten. 7. Welke keuken (land) is je favoriet? De Italiaanse keuken. Pasta, pasta, pasta! Klik om naar het recept te gaan! 8. Wat is je favo foodfilm? Als Chocolat geldt als foodfilm, moet ik alleen al omwille van Johnny Depp voor die film gaan. 9. Wat is je meest ultieme guilty pleasure ? Chocolate-covered anything! 10. Wie is je grootste inspiratiebron op vlak van koken? Als Belg kan ik natuurlijk niet anders dan Jeroen Meus zeggen. Zijn inspiratie waar geen einde aan komt, zijn natuurlijke stijl van koken waardoor je geen enkele andere tv-kok meer kan zien zonder in lachen uit te barsten… Het enige waar ik soms van gruwel, zijn de hoeveelheden boter die hij gebruikt. Quasi elke aflevering breekt hij een nieuw pakje aan, terwijl ik maar om de paar weken (misschien zelfs maanden) boter op het boodschappenlijstje hoef te schrijven. 11. Thuis koken of uit eten gaan? Ik geniet van beide, maar in een situatie van ‘het-een-of-het-ander-voor-altijd’ zou ik absoluut gaan voor thuis koken. Alleen al omdat ik anders om de paar weken grotere kleren zou moeten kopen, waar ik dan bovendien geen geld voor zou hebben aangezien ik dagelijks zou uitgeven aan eten wat ik anders in een week zou uitgeven. 12. High-end of low-profile? Low-profile. 13. Wat is je lievelingsrestaurant? Wij gaan niet zo vaak uit eten dat ik echt van een lievelingsrestaurant kan spreken. Hoewel ik het meest van de Italiaanse keuken houd, zou ik nooit een Italiaans restaurant als mijn favoriet bestempelen. Pasta kan ik net zo goed (en vaak zelfs beter, echt!) zelf maken. Als ik zou mogen kiezen waar we vanavond uit eten gaan, zou ik voor een sushirestaurant gaan. Of eigenlijk nog liever zou ik me later verrassen door een restaurant met een keuken die ik niet zo goed ken, zoals Thais. 14. Boodschappen doe ik bij… De Colruyt en af en toe de Aldi. 15. Het lekkerste dat ik ooit heb gegeten, is… Deze dingen , bij Sergio Herman in Oud Sluis . 16. Wat is je favoriete cocktail? Eender wat met amaretto. 17. Koffie met George (Clooney) of Heston (Blumenthal)? George. What else? 18. Wat mag niet ontbreken in jouw keuken? Een keukenweegschaal. Ik gebruik ze elke dag om m’n havermout af te wegen, en ook pasta, rijst en andere graanproducten weeg ik altijd af! Ik geloof heilig dat hoeveel je eet nog belangrijker is dan dan wàt je eet om op gewicht te blijven. 19. Mijn favoriete snack is… Pure chocola Hoe meer cacao, hoe beter. 20. Wat zit er op jouw pizza? Hier geldt weer hetzelfde als bij de broodjes: als ik het eens eet, wissel ik graag zoveel mogelijk af. Ik heb eigenlijk echt geen favoriete pizza-combinatie omdat ik het sowieso amper eet. 21. Wat lust je echt niet? Kaas, ananas en maïs uit blik. 22. Mijn favoriete foodblog is… Ik ga graag lezen op ohmyfoodness.nl . 23. Het gekste dat ik ooit heb gegeten, is… Hoewel ik dat zelf niet zó vreemd vind, is het gekste wat ik heb gegeten volgens mij slakken (als in escargots en karakollen). 24. Wat staat er op je food bucket list ? Ik wil vooral heel veel Chinese gerechten zelf leren maken: babi pangang, dan dan noodles, kung pao kip… En ik moet ook dríngend eens verse pasta maken! 25. Ik kan niet leven zonder… ‘Niet leven zonder’ is wel heel dramatisch uitgedrukt, maar mijn lievelingseten blijft spaghetti! Wil je hem ook invullen? Vangen, dat stokje! 1. Wat is je favoriete ontbijt? 2. Hoe drink je je koffie? 3. Wat zit er op je lievelingsbroodje? 4. Soep of salade? 5. Wat is je favoriete kookboek? 6. Nooit meer zoet of nooit meer hartig? 7. Welke keuken (land) is je favoriet? 8. Wat is je favoriete foodfilm? 9. Wat is je meest ultieme guilty pleasure ? 10. Wie is je grootste inspiratiebron op vlak van koken? 11. Thuis koken of uit eten gaan? 12. High-end of low-profile? 13. Wat is je lievelingsrestaurant? 14. Boodschappen doe ik bij… 15. Het lekkerste dat ik ooit heb gegeten, is… 16. Wat is je favoriete cocktail? 17. Koffie met George (Clooney) of Heston (Blumenthal)? 18. Wat mag niet ontbreken in jouw keuken? 19. Mijn favoriete snack is… 20. Wat zit er op jouw pizza? 21. Wat lust je echt niet? 22. Mijn favoriete foodblog is… 23. Het gekste dat ik ooit heb gegeten, is… 24. Wat staat er op je food bucket list ? 25. Ik kan niet leven zonder… Delen Link ophalen Facebook Twitter Pinterest Google+ E-mail Andere apps Labels #25foodvragentag 25 foodvragen tag

Ingrediënten Voor 4 personen: 1 hele kip (liefst biologisch) Fijn zeezout en versgemalen zwarte peper 1 eetlepel + 1 theelepel ras el hanout 100 ml + extra olijfolie 5 teentjes knoflook, in dunne plakjes 5 sjalotten 150 ml kippenbouillon 2 tomaten, ontveld 2 eetlepels harissa ½ chilipeper, fijngesneden 2 citroenen, rasp en sap 100 ml Griekse yoghurt 150 gram grove handgerolde couscous (verkrijgbaar online en in speciaalzaken) 10 blaadjes basilicum 10 blaadjes munt 10 blaadjes koriander 100 gram zwarte olijven 2 eetlepels za’atar Bereiding: Verwarm de oven voor tot 185 ⁰C. Snijd de kip, inclusief het karkas, in stukken. Kruid de stukken kip met zeezout, zwarte peper en 1 eetlepel ras el hanout. Braad de kip rondom bruin in een pan met wat olijfolie en voeg de knoflook toe. Pel de sjalotten en snijd ze in de lengte doormidden. Voeg ze toe aan de kip en braad ze mee tot ze goudbruin kleuren. Schep de kip en de sjalot in een ovenschaal. Verwarm de kippenbouillon in een pan en schenk vervolgens bij de kip in de ovenschaal. Snijd de ontvelde tomaten in stukken. Voeg samen met de harissa en de chilipeper toe aan de kip. Strooi de rasp van 1 citroen over de kip en besprenkel met olijfolie. Bak circa 35 minuten in de voorverwarmde oven. Draai de kip daarbij regelmatig om en bedruppel met het vrijgekomen bakvocht. Roer de Griekse yoghurt los en kruid met zout en peper. Kook de grove couscous in circa 3 minuten in gezouten water gaar. Giet af. Voeg het basilicum, de munt, de koriander en de olijven toe. Roer 1 eetlepel za’atar door het gerecht. Verfris met het sap van 1/2 citroen en de rasp van 1 citroen. Voeg toe aan de kip. Verdeel er de Griekse yoghurt in lepels overheen en werk af met 1 theelepel ras el hanout en 1 eetlepel za’atar. Serveer met de kip. Foto uit zijn kookboek